YENİ-DEN Mİ?

Merhababbaabbabaa Blogumu resmen unutmuşum ve görünce tekrar okuyunca o kadar heyecanlandım ki anlatamam... Kime anlatamam bilmiyorum çünkü ben zaten hiç kimseye hiç birşey anlatamıyorum. Belki biraz anlatsam değişir herşey ama tek anlatmak istediğim kişi beni duysa da dinlemediği için daha sonra hiç kimseye hiç birşey anlatasım gelmiyor. Ne çok şey değişti... Allahım en gıcık aldığım klişe cümleleri bile kullanır oldum. Kendimi her zaman bir adımda bir şekilde farklı sanırdım sakın yanlış anlamayın bu kendini beğenmişlik vs. değil ama dostlar inanır mısınız bende herkes gibiymişim hatta dibiymişim ya da herkes gibi olunca kendimi dipte görüyorum, çıkamıyorum... Anlık histerik krizlerim arttı mesela, saçlarım dökülülüyor, eskiden yaşadığım bir takım sorunlarla yeniden karşılaşıyorum. Ama daha önce yaşadığım mutluluğu neşeyi bir türlü bulamıyorum. Yüzüm değişti,bedenim değişti, gözlerimdeki bakış bile değişti. Bunların nedeni sadece bir erkek mi? bilmiyorum... Psikolojik olarak çok yorulduğumu ve hastalandığımı bile düşünmeye başlamış durumdayım. Kendime inanamıyorum bile bazen düşündüğüm şeyler için, peki bundan nasıl kurtulacağım? Ya daha zor günler yaşarsam? ya kızıma da daha zor günleri yaşatırsam? Evet kızım... Herşeyim... Ama o olmasaydı belki de daha kolay yolumu bulurdum demekten kendimş alıkoyamıyorum. Allahım affet beni, ben sanırım gerçekten kötü bir anneyim... Ne ona gerektiği gibi bakabiliyorum, ne de gerektiği gibi kriz anlarını yönetebiliyorum. Evet etrafıma bakıyorum, insanlara bakıyorum gerçekten kendimi yetersiz, şişmanın teki, aptal biri gibi görüyorum. Herşey öyle mükemmel görünüyor ki sanki ortamı enerjiyi ben bozuyorum, melankoli bırakıyorum sanki olduğum yere... Bomboş yaşıyorum... eskiden yazdığım gibi yazamıyorum bile herşey o kadar değişiyor ki değişime ayak uyduramıyorum sanırım. Sevdiğim beraber olduğum insan bile benimle tanıştığı güne lanet ediyor. Peki neden böyle bir duruma getiriyorum insanları? Halbuki hiç birşey yapmıyorum sadece olan bitene öylece bakıyorum. Herşeye tamam diyorum. En küçük bir ses çıkarma da kalbimin kırılacağını bildiğim için susuyorum. Ama bu seferde memnuniyetsiz oluyorum. Çünkü bakışlarım bakış değil, gülüşüm gülüş değil... Hani nerede 30 yaşında belki evlenirim diyen, hani nerede italya ya kendi çabasıyla kapağı atacak olan kız? Yok, eser yok, hatırladıkça kalbimi kırpıştıran eski hayaller sadece... Kendime nasıl bunu yaptım? Bile bile nasıl gözümü kararttım? Nasıl o yakındığım insanlardan biri haline dönüşüverdim? https://www.youtube.com/watch?v=G9YLqw-FGcA Ne dinliyorsak o :)